Як хтосьці, хто не ведаў іншых словаў акрамя маўчання,
адварочваюся ад люстра – тут канверт лопаецца.
Высыпаюцца муміі думак, а праз хвiлiну
аркуш iзноў бялюткi – без адрасу ліст.

Толькі цяпер здолее позірк знайсці свой выраз,
хоць, можа, позірк – ілюзія толькi
ці рэпрадукцыя неiснавання,
як той, хто жыве адзіна ў момант смерці.

Распадаюцца ланцужкі бялкоў. Я адлічваю iх,
нібы раптам пажадаў знішчыць сябе нейкім складаным шляхам.
Лаўцы цюленяў робяць гэта адзiным ударам палкі.

Аднак не магу параўнацца з імі, сціскаюцца пальцы няўпэўнена,
але ўдар адбудзецца, хаця б для таго, каб мог убачыць
сонца, затанулае у цемры, што хвастае адусюль.

II

Танцуючы на драўляным мосце, жанчыны гучна
вымаўляюць імёны каханых. Яшчэ маладыя,
іх позірк незнаёмага мужчыны пад сорак
турбуе на хвіліну, якую прыгадаюць гадоў праз 30.

Але Еўропа спіць яшчэ ў няведаннi блажэнным – спазнёная
сіеста грэчаскіх багоў. Не бачна незнаёмца, і магчыма
ізноў лунаць па свеце, створаным для птушак
і не адказваць на незразумелыя пытанні.

Каб толькі Ave адспяваць і ў рытме вальса забыць
пра падарожжа, павукоў і абразы на сценах у маўчанні.
Пад пачарнелым лакам там памёрлі даўнія каханні.
Павольна надыходзіць ноч, і кантынент яшчэ не абудзіўся.

Дзяўчаты узялiся за парэнчы з гладкай драўніны,
ім не чуваць, як маці клічуць іх дадому, як незнаёмец адыходзіць.

Насычэнне

апошнія дні і гадзіны
праплывалi праз нашыя целы
як малако і кроў, як
цёплыя сонца промні
і зараз
калі адляцелі нашыя апошнія удыхі
здолелі мы адпалаць у апошні раз
калі здаецца, што больш нічога
не можа адбыцца
цеплыню адкрываем у сваiм iснаваннi
у сярэдзіне ночы, якая плыве праз нашыя целы
і кожны твой удых гэта мой удых
кожны рух далоняў тваіх
гэта дрыжанне маіх далоняў
словы твае, думкі твае вывучаю
каб нiводнай хвiлiны не страціць дарма
і так назаўжды застаюся
ненасычаны, радасны як шчаня
шчаслівы і ніколі не задаволены
а гадзіны і дні вяртаюцца
і праплываюць праз нашыя целы
быццам што-небудзь
можа яшчэ адбыцца

Прадавец імёнаў

запісваю імёны на пяску
рухаюся крокамі сляпога
аднак бачу далёка і ясна
рынак быццам палае ў сонцы
сцены горада ўзносяцца гордым кардонам
і няхай так будзе заўсёды
няхай паркі квітнеюць шалёна
залюдняюцца вуліцы, а блакітныя трамваі
кацяцца ўздоўж ўзнёслых цяністых алеяў
і яснымi стануць няхай ўсе імёны
і праўдзівымі, добрымi будуць
іх прадаю без прыбытку
можа знойдзе сабе тут імя
тая дзяўчына са смуткам ў вачах
што йдзе па іншаму краю дарогі
няхай прачытае сваё імя хлопец
што глядзіць як цячэ вада
у мяне ёсць імёны з гарантыяй на ўсё жыццё
ёсць танныя на адну ноч і здаецца
запісаў ужо ўсе хоць так шмат
засталося ў забыцці
што не здолею нават вымавіць іх
неба чыстае як позірк анёлаў
хістаецца зелень параненым цмокам
а мая маладосць яшчэ спрабуе змагацца
з апошнімі пераследнікамі аднак нядоўга
нядоўга i iм iснаваць
зараз знiкнуць
зараз
мае павекi апускаюцца ціха як брама
выкаваная з чарнёнай сталі
як дрэва што нахіляецца ў засяроджанні
над пакалечаным камянём
мая бяззубая старасць знаходзіць спакой
паўтарае астатнiя ноты ўсіх літаний
і ўвесь час той самы голас, тыя самыя словы
выпісвае вецер, зацірае паспешныя крокі
як доўга яшчэ

Калі канчаецца час

матылі чорна-белыя крылы складаюць
мы выходзім, пытанне – адказ
ніякіх планаў на вечар
не забудзься пра кветкі
і дай сабаку паесцi, ён не церпіць сядзець ў адзіноце
дзверы, замок
светлая заслона

а цішыня такая над намі, што чуеш, як кропля
сцякае па шклу, і нічога ўжо быць не павінна
больш чым было
і прастора яшчэ велізарней, чым ахапiць могуць птушкі
крыл іх флатэра тоне ў блакіце
нават сумневам
дых захапляе

Аднак бываюць дні

аднак бываюць дні
калі чакаю дарма
і дзверы
калышуцца, хоць нічыя рука
іх не рушыць, зрэшты

нават далонь тая цёплая
і хіба толькі лета
такім бывае гарачым

---

Все стихи Павла Соловьёва на stihi.ru.